Sign In 
ជាទូទៅពុទ្ធបរិស័ទខ្មែរយើងមានជំនឿថា ការបោះបាយបិណ្ឌគឺដើម្បីបញ្ជូនកុសលឱ្យទៅញាតិសន្តាន សាច់សាលោហិត ដែលបានចែកឋានទៅកើតជាប្រេតដើម្បីឱ្យសាច់ញាតិដែលកើតជាពួកប្រេតនោះបានទទួលទានអាហារឆ្អែកស្កប់ស្កល់ គឺទាល់តែក្រុមគ្រួសារដែលកំពុងរស់នៅសព្វថ្ងៃនេះនាំគ្នាទៅបោះបាយបិណ្ឌនៅជុំវិញព្រះវិហារនារដូវភ្ជុំបិណ្ឌនៅវេលាទៀបភ្លឺ ដោយគេជឿថា ធ្វើបែបនេះពួកប្រេតនឹងទទួលបានដុំបាយដោយផ្ទាល់ដៃ ។
ទាក់ទងនឹងការបោះបាយបិណ្ឌនេះ ព្រះមហាមែន សុធីរ៍ គង់នៅវត្តមួយក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ មានថេរដីកាថា តាមពិតទៅការបោះបាយបិណ្ឌ បានជាប្រយោជន៍ដល់ពួកសត្វតិរច្ឆាន ។ យើងអាចសន្មតបានថា ប្រសិនបើបុគ្គលណាទៅកើតជាសត្វតិរច្ឆានដូចជា សត្វស្រមោច ចង្រិត កណ្តូប កណ្តុរ និងចាបជាដើមនោះ ពិតជាអាចបរិភោគបាយដែលគេបោះនោះបានដោយផ្ទាល់ ហើយពួកសត្វខ្លះទោះជាបាយដែលមិនមែនជាបាយគេបោះឱ្យក្តី ក៏អាចបរិភោគបានដែរ ។
បើតាមទ្រឹស្តីព្រះពុទ្ធសាសនាបានតំណាលរឿងប្រេតពួកខ្លះដែលមិនអាចទទួលបរិភោគរបស់ល្អបានឡើយ គឺថាឃើញរបស់ល្អដូចជាអាហារដែលគេរៀបចំស្អាតបាតនោះ ពេលទៅចាប់យកដោយសេចក្តីស្រេកឃ្លានជាពន្លឹក ដុំបាយនោះក៏រលាយបាត់ទៅ ។ ពួកប្រេតទាំងនោះអាចទទួលបានតែរបស់ណាដែលគួរខ្ពើមរអើមដូចជាលាមក ខ្ទុះ ឈាម ភក់ ជ្រាំជាដើម ។ ហេតុបែបនេះមកពីបាបកម្មរបស់ពួកប្រេតទាំងនោះកាលនៅរស់ជាមនុស្សដែលចូលចិត្តរស់នៅប្រព្រឹត្តតែអំពើអាក្រក់ កាប់សម្លាប់ បង្ហូរឈាម រស់នៅដោយការជិះជាន់ កេងប្រវ័ញ្ច បឺតជញ្ជក់ផលប្រយោជន៍អ្នកដទៃ ដែលជនទូទៅយល់ថាជាអំពើលាមក គួរឱ្យស្អប់ខ្ពើម ។
ដោយសារអំពើអាក្រក់នោះឯងឱ្យផល ទើបបុគ្គលទាំងនោះពេលទៅកើតជាប្រេត ក្រៅពីរងទុក្ខជាអនេក ក៏នឹងត្រូវរងក្តីស្រេកឃ្លានវេទនារាប់ម៉ឺនសែនឆ្នាំ ក៏នៅមិនអាចចាប់កាន់យកអាហារល្អបរិភោគបានឡើយ គឺអាចបរិភោគតែរបស់ដែលជាទីខ្ពើមរអើមប៉ុណ្ណោះ ។
ព្រះមហាមានថេរដីកាបន្តទៀតថា ដើម្បីឧទ្ទិសកុសលដល់អ្នកដែលបានស្លាប់ទៅហើយនោះ ត្រូវយកទេយ្យទានទៅឱ្យអ្នកមានសីល អាចជាអ្នកបួស ឬជាគ្រហស្ថដែលរក្សាសីលក៏បាន ។ ចំណែកការបោះបាយបិណ្ឌនេះជាប្រពៃណីសុទ្ធសាធ ដូច្នេះការបោះបាយបិណ្ឌគ្រាន់តែជាការបោះបាយបិណ្ឌដើម្បីអនុគ្រោះដល់ពួកសត្វតិរច្ឆាននានា គឺគ្មានប្រយោជន៍អ្វីដល់ពួកប្រេតជាញាតិឡើយ ៕ ផ្តល់សិទ្ធដោយ៖កោះសន្តិភាព
