កន្ទេលខ្មែរជារៀងរាល់ឆ្នាំបានចូលរួមចំណែកយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការបម្រើឲ្យវិស័យសាសនាក្នុងពិធីបុណ្យទាននានា ពិសេសគឺបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌតែម្ដង។
កន្ទេលត្រូវប្រើសម្រាប់ក្រាលឲ្យព្រះសង្ឃគង់ និងពុទ្ធបរិស័ទអង្គុយប្រារព្ធពិធីសាសនាទៅតាមទំនៀមទម្លាប់ពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់រហូតដល់បច្ចុប្បន្ន។ ក្រៅពីនោះវាជារបស់ប្រើប្រាស់ដែលប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរមិនថាអ្នកនៅទីក្រុង ឬជនបទ តែងនិយមប្រើធ្វើជាកម្រាលសម្រាប់អង្គុយ, ក្រាលដេក, ទទួលភ្ញៀវ, ក្រាលហាលរបស់ផ្សេងៗមានស្រូវជាដើម។
នៅក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនាខ្មែរយើងមានបុណ្យមួយដែលទាក់ទងនឹងកន្ទេលនេះដែរ ហៅថាបុណ្យផ្កាកន្ទេលសាមគ្គីដែលជាបុណ្យមួយពុទ្ធសាសនិកជនធ្វើឡើងដើម្បីរៃអង្គាសកន្ទេល យកទៅវេរប្រគេនព្រះសង្ឃទុកប្រើប្រាស់នៅក្នុងទីវត្ដអារាម។
មានរុក្ខជាតិច្រើនបែបដែលគេអាចយកទៅធ្វើកន្ទេល។ ក្នុងប្រភេទកន្ទេលសាមញ្ញ គេអាចយកស្លឹកត្នោតមកត្បាញធ្វើកន្ទេល ឯដើមចចូតក្នុងប្រភេទពួកកក់ក៏គេតែងយកមកត្បាញកន្ទេលដែរ ហៅថាកន្ទេលចចូត។ បើដើមរំចេកវិញ អ្នកស្រុកចែកចេញជាពីរពួក។ ដើមណាដែលមានស្លឹកធំវែងហៅថារំចាក តូចហៅថារំចេក។
រីឯពីកក់វិញ មានកក់ជ្រុងគេច្រើនត្បាញជាកន្ទេលសាមញ្ញ មិនចាំបាច់ជ្រលក់ពណ៌យកសម្រស់អ្វីឡើយ ឯម្យ៉ាងទៀតជាកក់មូលដែលគេត្បាញផ្ចិតផ្ចង់ឲ្យមានលម្អដោយមានជ្រលក់ពណ៌ផង៕
អត្ថបទ៖ WowCambodian /ឯកសារពិគ្រោះ៖ លោកគ្រូព្រាប ចាន់ម៉ារ៉ា /រូបថត៖ Socheat Chea